Rage:The Aftermath

Καθώς ο γραφών προσπαθεί να συνέλθει από το σοκ των 40€ που ακούει στο όνομα Rage, θα ήθελε να εξηγήσει γιατί δεν υπάρχει review του παιχνιδιού στο forum(σοβαρά, πρέπει να το κόψω αυτό με την αναφορά στον πρόσωπο μου στο 3ο πρόσωπο!).

Πέρα από το απογοητευτικό(πάντα για εμένα) gameplay, όταν έναν τίτλο δεν τον βιώνεις στο 100%, όπως θα έπρεπε δηλαδή και ήθελε ο δημιουργός, το να γράφεις review γι'αυτό είναι ανούσιο. Και βέβαια, αναφέρομαι στα προβλήματα των γραφικών. Αν θέλετε πάντως, διαβάστε ένα μινι-review, να δείτε τι εντυπώσεις μου άφησε το παιχνίδι.

Παίχνιδια της id δεν χρειάζονται σενάριο. Λογικό, αν το 95% των δυνατοτήτων τους πηγαίνει στο gameplay, τι να το κάνεις το σενάριο. Αλλά επειδή βρισκόμαστε στο 2011, ε, δεν γίνεται να μην υπάρχει ένα υποτυπώδες background. Έτσι λοιπόν, ο παικτής ξυπνά μετά από ένα άγνωστο χρονικό διάστημα και βγαίνει έξω από το Arc του, την προστατευτική καψούλα που του έσωσε την ζωή, όταν δισεκατομύρια πέθαναν έπειτα από σύγκρουση μετεωρίτη στην Γη. Όπως γίνεται προφανές, ο ανώνυμος παίκτης μας είναι ευλογημένος. Ίσως ήταν ένας πολύ σημαντικός επιστήμονας, ικανός να σώσει τους εναπομείναντες survivors από τους κινδύνους που εμφανίστηκαν. Ίσως ήταν ένα κάθαρμα, ένα απόβρασμα ο οποίος είχε την οικονομική δυνατότητα να αγοράσει μία θέση σε ένα Arc, αφήνοντας πολύ καλύτερους ανθρώπους να πεθάνουν αβοήθητοι. Η τύχη του δεν έχει όριο καθώς είναι ο μόνος επιζών μέσα στο Arc, καθώς τα pods άλλων ατόμων σταματησαν να τους συντηρούν, με αποτέλεσμα να πεθάνουν. Λίγη σημασία έχει η ταυτότητα του παίκτη μας, καθώς γρήγορα ανακαλύπτει τους κινδύνος των Wastelands. Η τύχη του συνεχίζεται, καθώς λίγο πριν του επιτεθεί ένας mutant, σώζεται από έναν άντρα ο οποίος του προσφέρει απλόχερα βοήθεια. Σε έναν κόσμο όπου η πλειονότητα των κατοίκων θα ήθελαν να σε πυροβολήσουν ή να σε κατασπαράξουν παρά να σε βοηθήσουν, ο παίκτης μας σώζεται,ναι, για ΑΚΟΜΑ μία φορά. Βέβαια, ο άνθρωπος αυτός ζητά την βοήθειά σου. Είσαι ο μόνος μέσα στο μικρό settlement που σε έφερε που μπορεί να πάει στο κρυσφήγετο των mutants και να το καθαρίσει. Όπως μπορεί να γίνει αναμενόμενο, ο παίκτης μαχαιρώνεται θανάσιμα από έναν mutant(έπειτα από ένα scripted event). Τότε ανακαλύπτει πως είναι εξοπλισμένος με ένα εσωτερικό defibrilator, ικανό να του σώσει την ζωή αν τυχόν λαβωθεί θανάσιμα.

Βγαίνοντας από εκείνο το κρυσφήγετο, ανεβαίνω στο buggy μου και κατευθυνόμενος στο settlement, σκέφτομαι πως δεν έχει σημασία ποιος ήμουν, τι έκανα και γιατί το έκανα. Σημασία τώρα έχει να τα καταφέρω σε αυτόν τον κόσμο. Ούτε τυφλός δεν μπορεί παρά να μην δει πως μέσα από απίθανα γεγονότα, είμαι εδώ, ζωντανός, παντοδύναμος και έτοιμος να βοηθήσω τους συνανθρώπους μου. Έλα, όμως, που το παιχνίδι έχει άλλα σχέδια για μένα...

Μέσα από την ατέλειωτη ρουτίνα του"πήγαινε εδώ, φέρε/σκότωσε/κλέψε/μίλα και ξαναγύρνα πίσω", καταλαβαίνω πως την περισσότερη ώρα, προσπαθώ να βοηθήσω αδιάφορους τυπάκους, αχόνευτους λεχρίτες και γενικότερα, καθάρματα που τυχαίνουν να είναι πιο ισχυροί από εμένα. Και αφού με κυνηγά μία διεφθαρμένη φασιστική κυβέρνηση, τότε χρειάζομαι την εύνοια αυτών των ανθρώπων στο πλευρό μου. Μπορεί να με καταδόσουν, μπορεί να με αφήσουν αβοήθητο και εγώ δεν το θέλω αυτό. Η προσωπική βούληση του ατόμου είναι κάτι το αδιανόητο στον κόσμο του Rage. Συγνώμη, ποιός είπε ότι σας έχω ανάγκη; Θα ήθελα να μείνω με άτομα που με βοήθησαν με ανιδιοτέλεια και που εγώ με την σειρά μου τους βοήθησα με τα δικά τους προβλήματα. Είμαι άτρωτος, καθώς αφού έχω το defibrilator μέσα μου, μπορώ να επιβιώσω από κάθε τραύμα και το μόνο που έχω να κάνω είναι να περιμένω λίγα λεπτά μέχρι να ξαναγίνει διαθέσιμο! Έλα, όμως, που το παιχνίδι έχει άλλα σχέδια για μένα...

Ίσως τα παρασκέφτομαι τα πράγματα. Γιατί το έκανα μόλις αυτό; Δεν έχω ιδέα. Έχω αποδεχθεί πως το μόνο μέλημα των δημιουργών ήταν να μου προσφέρουν αγνή FPS δράση χωρίς πολλά-πολλά. Ίσως σκέφτομαι τι θα μπορούσα να παίζω τώρα, και τι μου έδωσαν...

Το gameplay δεν διαφέρει από τα στάνταρ, είναι όμως πολύ καλύτερο από το κάθε mainstream shooter. Πέρα από τα καθιερωμένα controls, 9 οπλάκια τα οποία μπορούμε να τα κουβαλάμε όλα ταυτόχρονα(αλλά μας αναγκάζει να αποθηκεύουμε 4 σε ένα τελείως κονσολίστικο quickslot, αναγκάζοντάς μας να διαλέγουμε συνεχώς τα 4 πιο χρήσιμα όπλα - αν θέλουμε να διαλέξουμε άλλα πρέπει να πατήσουμε το αντίστοιχο πλήκτρο από 1-9), διάφορα gadgets, όπως bandages, windsticks(μπουμερανγκ) και διάφορες χειροβομβίδες. Η ΑΙ των εχθρών, είτε μας πολεμούν ranged ή σε melee, είναι εξαιρετική. Οι μακρινοί εχθροί, μόλις μας αντιληφθούν, θα καλυφθούν(και το κάνουν πολύ καλά), επιλέγουν μεταξύ blind fire και ρίψεις χειροβομβιδών όταν τους έχουμε καθηλώσει, ενώ οι εχθροί που είναι σε καλύτερη θέση, φωνάζουν "Move, get to cover!" και μας πυροβολάνε αδιάκοπα μέχρι οι φίλοι τους να καλυφθούν καλύτερα και απομακρυνθούν από εμάς. Οι melee εχθροί μπορεί να είναι οι πιο "βλάκες" από τους φίλους τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα τρέχουν κατά πάνω μας με ρόπαλα και μαχαίρια, ελπίζοντας να έχουμε αφήσει το χέρι μας από το mouse για να μας χτυπήσουν. Θα κάνουν ζιγκ-ζαγκ, θα χοροπηδάνε σαν κατσίκια πάνω από κασόνια, θα κρέμονται από σωλήνες και απ'ότι άλλο βρουν. Γενικά, θα κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να γίνουν εκνευριστικά δύσκολοι στόχοι. Υπάρχουν βέβαια και ατυχείς στιγμές σε όλα τα παραπάνω παραδείγματα, αλλά σε γενικές γραμμές η ΑΙ κινείται σε τρομερά επίπεδα.

Αυτό που δεν μου αρέσει είναι το πόσο overpowered είναι ο παίκτης σε σχέση με τον κόσμο. Ειδικά στα υψηλά επίπεδα δυσκολίας, οι εχθροί απλά κάνουν περισσότερο damage για να αντισταθμίσουν την δική σας υπεροχή, η οποία αποτελείται από τα όπλα, τα gadgets σας και τον defibrilator σας. Με λίγη προσοχή παραπάνω, το παιχνίδι γίνεται απλό, το μόνο που θέλει είναι πολύ προσοχή και συχνά saves(δεν υπάρχουν πολλά autosaves). Αν θέλετε να το παίξετε, δοκιμάστε ένα υψηλό επίπεδο, το normal απλώς είναι για γέλια!

Το level design είναι λεπτομερέστατο(αν και τώρα πηγαίνουμε στον τομέα των γραφικών, κάτι που θέλω να αποφύγω την παρούσα στιγμή), αλλά δεν έχουν κανένα "περιττό" χώρο. Υπάρχουν πολλοί διάδρομοι(λέγε με DOOM), ενώ τα περιβάλλοντα που δεν είναι διάδρομοι, σχεδιάζονται σαν έναν γιγάντιο, πολυδιάστατο διάδρομο. Όλα τα levels είναι γραμμικά, το καθένα θα χρησιμοποιηθεί άλλη μία φορά αυτούσιο για ένα sidequest το οποίο θα λαμβάνει χώρα εκεί και γενικά, τα πάντα βρίσκονται βολικά "μακριά" από τον παίκτη. Περίτρανο παράδειγμα είναι η αποστολή στο Dead City(με έστειλαν εκεί για να αναβαθμίσω το dfibrilator μου, έτσι ώστε να έχει 2 charges διαθέσιμα - ούτε που του πέρασε απ'το μυαλό ότι τα 2 charges μου είναι άχρηστα όταν οι πιθανότητες να επιζήσω είναι, ρεαλιστικά μιλώντας, μηδαμινές).

Ξεκινά το level σε ένα τούνελ, το οποίο έχει μπλκαριστεί από τα δεξιά από χαλάσματα, η μόνη διέξοδος είναι στα αριστερά. Μπροστά υπάρχει μία άκρως δελεαστική αλλά κλειδωμένη πόρτα. Δεν φαίνεται να έχει υποστεί καμμία κακοποίηση. Χμμμ, μήπως να τις ρίξω κανα grenade; Μήπως να πυροβολήσω τους μεντεσέδες με το shotgun, SWAT style; Μπαααα, δεν μου το επιτρέπει ο level designer. Ε, τι να κάνουμε... Προχωράω, σκοτώνοντας παράλληλα mutants στην νεκρή πόλη. Μετά από πολλές θυελλώδεις αναμετρήσεις, φτάνω μέσα από κατεστραμμένες πολυκατοικίες και ισοπεδωμένες γέφυρες στο νοσοκομείο όπου υποτίθεται βρίσκεται το εν λόγω upgrade. Το νοσοκομείο είναι υποβλητικό στην όψη, ενώ από το lobby μπορεί κανείς να δει ότι προκειται για ένα πολυόροφο κτήριο πασαλλειμένο με την αηδιαστική μαύρη γλίτσα των mutants. "Τέλεια, είναι και spawning grounds εδώ", σκέφτηκα, καθώς ξεφυσάω κατάκοπος από την σκέψη και μόνο του τι πρόκειται να περάσω. Για καλή μου τύχη, ο μόνος τρόπος για να ανέβω στα πάνω πατώματα είναι κάτι σταματημένες κυλιόμενες σκάλες. Η μαύρη γλίτσα με σταματάει από το να ανέβω πιο πάνω και, έμμεσα, μου υποδεικνύει πως μάλλον αυτό που ψάχνω είναι πέρα από τον μόνο ανέπαφο διάδρομο που βρίσκεται εκεί. 2 δωμάτια παραπέρα και τι να δω! Τα research notes που με τόσο ζήλο έψαχνα, βρίσκονται εκεί, ανέγγιχτα και με περιμένουν, μέσα σε ένα κατά τα άλλα ασήμαντο δωμάτιο. Πίστευα πως τα άκρως απόρρητα research notes που θα μου δώσουν το upgrade θα ήταν λιιιιιιιγο πιο δυσεύρετα. Ε, τι να κάνουμε τώρα; Τα βρήκα, ίσως θα έπρεπε να σταματήσω να γκρινιάζω. Ένας mutant σπάει μία βολικά κλειδωμένη πόρτα και, μόλις τον σκοτώνω, συνεχίζω την πορεία μου μέσα από την πόρτα την οποία με τόσο ευγένεια μου άνοιξε. Κατεβαίνω λίγα σκαλιά, περνάω μέσα από μία ανοικτή πόρτα και το θέαμα που αντικρύζω με αφήνει παγωμένο. Ξέρετε που οδηγούσε η ανοιχτή πόρτα; 20 μέτρα μακριά από το ξεκίνημα του level! Θυμάστε την δελεαστική αλλά κλειδωμένη πόρτα στην αρχή της ιστορίας; Ε λοιπόν, αυτή η ίδια πόρτα ήταν σε απόσταση αναπνοής από τα πολυπόθητα research notes. Αν ο παίκτης προσπαθούσε έστω και λίγο να ανοίξει την πόρτα, θα έφτανε στα notes σε χρόνο ρεκόρ και θα τελείωνε το quest σε 5 λεπτάκια.

Τα συμπεράσματα για τον τίτλο δικά σας... Εγώ δεν πρόκειται να μπω σε αυτήν την διαδικασία γιατί πρώτον, άρχισε να πονά η πλάτη μου από τις πολλές ώρες καθισμένος στην καρέκλα και δεύτερον, γιατί θα με πάρουν τα κλάματα...