Games...many games.Πόση βία μπορείς να αποκομίσεις;

Βλέποντας την φωτογραφία του φίλου Παναγιώτη όπου επιδεικνύει την συλλογή δεν θα μπορούσα παρά να κάνω το δικό μου photoshoot!Στην φωτογραφία βλέπετε ό,τι videogame έχω και δεν έχω.Όπως παρατηρείτε,χρειάστηκε όλο το πάτωμα του δωματίου μου για να χωρέσουν!30 λεπτά για να τα μαζέψω(με την βοήθεια του αδελφού μου),αλλα 5 λεπτά να τα ποζάρω και φτου ξανά απ'την αρχή να τα επιστρεψω!Αν δεν φώναζε και η μάνα μου,θα τα μετρούσα κιόλας!

Βλέποντας την φοτο(ελπίζω τα commentaries να είναι κατατοπιστηκά),δεν μπορώ παρά να την θαυμάσω.Δεν τολμώ να φανταστώ πόσα ευρώ αξίζει συνολικά ενώ οι ώρες gaming είναι εξωπραγματικές.Μιλάμε για πάνω απο 5000 ώρες gaming(μπορεί και παραπάνω),ενώ κάποια παιχνίδια δεν συμπεριλήφθηκαν στην φωτογραφία!Με αριθμούς,έχω ξοδέψει 5-6 εβδομάδες της ζωήςμου(50400 κατα προσέγγιση) πάνω σε αυτούς τους τίτλους(για να λέμε την αλήθεια,τα MMOs τα παίζει ο πατέρας μου),χωρίς καν να υπολογίζω τις ώρες με τις κονσόλες!Μιλάμε για πολύ gaming...

Ναι,το ξέρω ότι είμαι τέλειος,δεν χρειάζετε να μου το λέτε συνέχεια.Άλλος είναι ο λόγος όμως αυτού του post(ναι,η επίδειξη και το "ψώνισμα" έγιναν κατα λάθος).Υπολογίσαμε περίπου τις ώρες παιχνιδιού.Τι γίνεται όμως μέσα στα παιχνίδια αυτά;Γενικά,χύθηκε πολύ αίμα.Και αν αναλογιστούμε πόσους κακούς σκοτώνουμε σε ένα FPS π.χ. σε διάστημα μίας ώρας,τα λίτρα αίματος εκτοξεύονται σε σχεδόν αστρονομικό αριθμό.Μιλάμε για ΠΟΛΥ αίμα...

Το ερώτημά μου είναι το εξής:Αλλαξα καθόλου σαν άνθρωπος ύστερα απο 10 χρόνια έκθεσης σε καθημερινή βια;Το να σκοτώνεις σε καθημερινή βάση pixels που μοιάζουν με ανθρώπους/εξωγήινους/ρομπότ/δράκους κλπ. σημαίνει ότι υιοθετείς βίαια πρότυπα;

Προσωπικά,χαρακτηρίζω τον εαυτό μου ως φιλήσυχο και ήρεμο.Θα τον σκυλοβρίσω τον άλλον όταν με εκνευρίζει,θα εκφράσω τα χείριστα για την στέγη του σπιτιού αυτού μου κάνει domination στο TF2,αλλά δεν θα προχωρήσω ποτέ σε εχθρότητες και ακραίες συμπεριφορές.Κι όμως,προβαίνω σε απίστευτα ποσά βίας(έστω εικονικής) καθημερινώς για να ευχαριστηθώ.Χθες,που λέτε,βοήθησα 3 εγληματικά στοιχεία να κλέψουν μία τράπεζα,τρέξαμε μαζί να ξεφύγουμε απ'τον νόμο,σκοτώνοντας δεκάδες αστυνομικούς που απλά έκαναν την δουλειά τους,τους χάσαμε στις γραμμές του υπόγειου μετρό μόνο για να μας ξαναεντοπίσουν 300 μέτρα μακριά,αναγκάζοντας με να κλέψω ένα αμάξι(με απότερο σκοπό να σώσω το τομάρι των συναδέλφων μου αλλά και το δικό μου)και να εμπλακούμε σε μία καταδίωξη που είχε ως αποτέλεσμα 3 αστυνομικά SUVs να εκραγούν,6 αστυνομικοί επιπλέον νεκροί,3 αθώοι περαστικοί νεκροί απο διερχόμενα πυρά και εγώ κατέληξα κατα $250.000 πλουσιότερος.Τις προάλλες,βοήθησα τον φίλο μου που δουλεύει ως πράκτορας στην Voron να εισβάλουμε σε ένα κρυσφύγετο κάτω απ'την Κόκκινη πλατεία το οποίο μετατράπηκε σε αποθήκη για στρατιωτικό εξοπλισμό.Τέσσερις βόμβες ηλεκτρομαγνητικού παλμού μεταφέρθηκαν πριν εμείς προλάβουμε να τις ανακτησουμε,οδηγώντας μας σε μία στρατιωτική βάση με σκοπό να τις ανακτήσουμε.Μετά απο χίλια βάσανα,ανακτούμε μόνο τρεις απ'αυτές,τις επιβιβάζουμε σε ένα αεροπλάνο και 5 λεπτά αργότερα,σκότωσα τον συνεργάτη μου,τον καλύτερο φίλο μου την προηγούμενη 1.5 ώρα γιατί μου το ανέθεσε η υπηρεσία μου.

Μπορεί τα GTA IV και Splinter Cell Conviction να μην είναι και τα καλύτερα παραδείγματα,αλλά πιστεύω πως καταλάβατε τι θέλω να πω.Μπορεί οι παρανομιές/προδοσίες να είναι όσο ψεύτικες όσο και η αληθοφάνεια της κυβέρνησης,αλλά σκεφτείτε αυτό:το immersion(δηλαδή το πόσο μας τραβάει ένα παιχνίδι στο κόσμο του,πόσο και πως καταφέρνει να μας "πορώσει")είναι ικανό να προκαλέσει απο ρίγοι συγκίνησης μέχρι και φόβο που κάνει την τρίχα να σηκωθεί.Μπορεί λοιπόν,κάποιος να χάσει επαφή με την πραγματικότητα και το σφάγιασμα εκαντοντάδων zombies να γίνει σφάγιασμα αθώων ανθρώπων.

Κακά τα ψέματα,με πρόφαση ένα videogame,έχει γίνει και φόνος...2 χρόνια πριν,αν δεν κάνω λάθος,ένας αμερικάνος έφηβος σκότωσε εν ψυχρώ την μάνα του επειδή δεν τον άφησε να ολοκληρώσει 20ωρο συνεχόμενου Halo(εξ'ου και το παρατσούκλι Halo killer).Σίγουρα εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που πάσχει ψυχολογικά,ενώ άλλες φορές,τα παιχνίδια λειτουργούν ως αποδιοπομπαίος τράγος για τα παραπτώματα κάποιων ανθρώπων.Στην Ινδία,κάποιος σκότωσε έναν ταξιτζή για μία διαφωνία τους.Κρίθηκε ότι το Grand theft auto 4,που βρισκόταν στην βιβλιοθήκη του φονιά,προκάλεσε την επίθεση,γι'αυτό και απαγορεύτηκε η πώληση του στην χωρα!Βέβαια,αυτά τα περιστατικά είναι σπάνια και,πάνω κάτω όλοι γνωρίζουμε άνθρωπους που είναι gamers.Δεν απειλήται η ζωή μας κοντά σ'αυτούς τους ανθρώπους.Γιατί όμως;Γιατί,εφ'όσον ξέρω πως να σκοτώσω με 1002 διαφορετικούς τρόπους,είμαι αυτός που είμαι και δεν έχω ακόμα στο ενεργητικό μου 12 φόνους και διπλάσιες ληστείες;

Ο άνθρωπος είναι,απο μωρό κιόλας,ένας εγωιστικός,βίαιος οργανισμός.Μισό λεπτό να εμβαθύνω,για να καταλάβετε.

Πόσοι απο σας έχετε δει μια γέννα;Εννοώ,μια κανονική γέννα,με όλες τις λεπτομέριες;Βέβαια είναι ένα χαρμόσυνο γεγονός(για λόγους που δεν καταλαβαίνω,αλλά μάλλον θα μάθω σε λίγες δεκαετίες),αποτελεί την πρώτη πραγματική,άμεση αληλεπίδραση μας με τον κόσμο.Παρόλ'αυτα,είναι ένα αηδιαστικό,τρομακτικό γεγονός με αίμα,τσιρίδες και κλάματα...Θέλω να πω...πως κάτι ωραίο βγαίνει απο κατι τόσο δυσάρεστο.Fast-forward λίγα χρόνια αργότερα,το μικρό παιδάκι κάθεται και βλέπει καρτούν στην τηλεόραση.Σκέφτηκε ποτέ κανένας σας σε τι βία εκτείθετε το παιδί;"Τι;Βίαια τα καρτούν;".Βέβαια!Το κογιότ δεν τρέχει συνέχεια να πιάσει το Μπιτ-μπιτ,χρησιμοποιώντας πανούργα σχέδια για να το σκοτώσει;Δεν υπάρχει βία με την έννοια "αίμα και σκοτωμοί",αλλά είναι εκεί.Περιμένει να την δούμε,πίσω απ'το προσωπείο της αθωότητας.Αλλά είναι εκεί.Εκφράζει το αρχέγονο ένστικτο της αυτοδιατήρησης και μάλιστα,οι τρόποι για να γίνει αυτό είναι λιγάκι βίαιοι.Ο Τομ συνέχεια κυνηγάει τον Τζέρυ για να τον φάει.Βία.Ο Μπαγκς Μπανυ είναι η αντίθετη περίπτωση.Προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον όπου όλοι τον κυνηγούν.Βία.Αθώα,αλλα βία...
Δεν είσαι τόσο αθώος όσο δείχνεις,βρομοκούνελο!


Ισως το παρατράβηξα λιγάκι.Εντάξει,δεν προπονούμαστε για να σκοτώνουμε κάθε μέρα,προς θεού.Αλλά είναι η φύση μας.Όσο περίεργο και να είναι αυτό,είναι αλήθεια.

Ο Bίος και η Πολιτεία του Defex (και για τον κόσμο αυτό Παναγίωτη).

New game: 15/3/94
Difficulty: You won't survive
Saves: N/A
No of retries: N/A

Σαν πρώτο άρθρο για το blog αυτό αποφασίσαμε με τον φίλτατο Βασίλη να κάνουμε μία ανασκόπηση των gaming εμπειριών μας μέχρι σήμερα.

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να προσδιορίσω με χρονολογική ακρίβεια το πότε έπιασα στα χέρια μου πρώτη φορά κάποιο παιχνίδι. Ίσως να ήταν κάποιο Tetris, ίσως να ήταν και κάποιο παιχνίδι στο κινητό των γωνιών μου, ίσως να ήταν και κάποιο παιχνίδι σε gameboy ή Ν64 ενός φίλου αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος. Το μόνο που δεν χρειάζεται περαιτέρω διευκρίνηση είναι πως πάντα είχα μία θέση στην καρδία μου για τα video games. Ακόμα θυμάμαι το καλοκαιρινό λιώσιμο με 2-3 φίλους στο gameboy παίζοντας εναλλάξ pokemon ή κάποιο Μario (αγαπημένο μου ήταν το yoshi's island, το πρώτο που είχε βγει νομίζω για GBA). Αργότερα ασχολήθηκα με playstation 1 και 2 παίζοντας κυρίως racing αλλά και sports games. Από τα πρώτα σοβαρά games που θυμάμαι ήταν το Shadow of the Colossus για το PS3. To μεγάλο κάψιμο άρχησε με την αγορά του πρώτου μου υπολογιστή(πρώτου δικού μου γιατί είχα από παλιότερα αλλά λόγο χαμηλών δυνατοτήτων ποτέ δεν έπαιζα σοβαρά). Ασχολήθηκα πολύ καιρό με το GTA: San Adreas και άλλα παιχνίδια της εποχής. Στην συνέχεια και για επί 2 και κάτι ολόκληρα χρόνια ήμουν μόνιμος θαμώνας του Azeroth έχοντας μάλιστα φτάσει σε αρκετά καλό επίπεδο προς το τέλος της "καριέρας" μου παίζοντας έναν mage για τους Alliance. Αργότερα αναγκάστηκα να σταματήσω γιατί η κατάσταση είχε αρχίσει να ξεφεύγει. Τα τελευταία χρόνια ευχαριστήθηκα πολύ τα GTA IV, Left 4 Dead 1+2, Mass Effect 2, DAO, HL2 καθώς και αρκετά παιχνίδια στο PSP, GBA/NDS, PS2, PS3, Wιι αλλά και XBOX360 που είχα για αρκετό καιρό προτού το πουλήσω.

Όπως κάποιος μπορεί να καταλάβει δεν έχω και μεγάλη ιστορία μα θέλω να πιστεύω πως θα έχω μέλλον. Θα ήθελα άμα τα καταφέρω να μπορέσω να ασχοληθώ επαγγελματικά με το game development ή/και με την gaming δημοσιογραφία. Μου αρέσει να μελετώ την βιομηχανία του gaming και να συλλέγω παλιά και νέα games. Παράλληλα τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να παίζω και παλαιότερα παιχνίδια που δεν είχα την ευκαιρία να παίξω.

Γενικότερα ασχολούμαι με κάθε είδους game πλέον εκτός των πολύ δύσκολων adventures και παρόλο που προτιμώ τα PCs έχω"εξασφαλίσει"πρόσβαση σε όλες τις gaming πλατφόρμες εκτός των exclusives του 360. Αγαπημένες μου εταιρείες είναι η Bioware, η Blizzard,η ID,η Raven, η Rockstar και η Valve.

Ο Βίος και η Πολιτεία του Bilaros the Peacemaker

New game:20/4/93 Difficulty:Extremely hard Saves:N/A No of retries:N/A


Η πρώτη μου επαφή με το gaming έγινε νωρίς,μόλις στα 3 μου,όπου έπαιζα εκείνα τα ηλεκτρονικά με την οθόνη υγρών κρυστάλλων.Αργότερα είχα ένα Atari 2600 που βρήκαν οι γονείς μου στο πατάρι και είπαν να μου το δώσουν.Που να ήξερα τότε τι ήταν εκείνο το μαύρο,σκονισμένο κατα τα άλλα ελκυστικό κουτί;Συνεχισα την καριερα μου με μία απομίμηση NES,Nikita το λένε...

Γύρω στα 5 μου,ακούγαμε όλοι για την κονσόλα που θα αλλάξει τα δεδομένα κλπ κλπ.Ο λόγος έγινε για το PlayStation,τον οποίο προμηθεύτηκα εκείνα τα χριστούγενα('98,αν θυμάμαι καλά).Τα καλύτερα χριστούγεννα της ζωής μου...οι γονείς μου είχαν σχολιάσει,σε μια συζήτηση που είχαμε τις προάλλες,το γεγονός ότι ένιωθα τόση οικειότητα με τα παιχνίδια που έπαιζα,που είχα αφομοιώσει τα controls σε 5 λεπτά.Και όπως καταλαβαίνετε,δε ποιντ οφ νο ριτερν(κοινώς,the point of no return)ήταν εκείνη η νύχτα τα χριστούγεννα.Δεν άργησε ο πατέρας μου να προμηθευτεί ένα κάρο games για να παίξω.Θυμάμαι πως σχεδόν κάθε Σάββατο,ερχόταν και ένας νέος τίτλος στο σπίτι και μετα απο πολλά φιλιά και αγκαλιές,ξόδευα όλη την ημέρα μπροστά στην ΤV.Ωραίες εποχές...Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω το αγαπημένο μου παιχνίδι σε εκείνη την κονσόλα...Metal Gear Solid...ο μόνος τίτλος που τελείωσα ολομόναχος,χωρίς καμμία βοήθεια ή διευκρίνηση απο κανέναν...πρέπει να ήμουν 6 όταν το τελείωσα.Βέβαια,έπρεπε να έρθει το PlayStation 2,οι Sons Of Liberty και μερικά χρόνια αγγλικών για να καταλάβω τι έβλεπα σαν παιδάκι στο πρώτο παιχνίδι.

Εντωμεταξύ,κατα τις επισκέψεις μου στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς,πρώτη μου προτεραιότητα πάντα ήταν να χαιδέψω τον Αρη,το πιστό κυνηγόσκυλο της οικογένειας και μετά,να πάω στο δωμάτιο του θείου μου,όπου υπήρχε ένα μηχάνημα,διαφορετικό απ'όλα τα άλλα που έχω δει.Κομπιούτερ,το λέγαν.Δεν πρόκειται να ξεχάσω πως κοιτούσα την οθόνη σαν αποβλακωμένο,θαυμάζοντας τα γραφικά σε έναν(στα σημερινά δεδομένα)απολιθωμένο Pentium 2,παίζοντας Monkey Island...Στα 7 μου,ξύπνησα μετά απο έναν μεσημεριανο ύπνο για να δω τον θείο μου και τον πατέρα μου στο σαλόνι να σετάρουν τον πρωτο μας PC.Το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα:Half-life Oppossing Force(ναι,ξέρω,πήγαινα ανάποδα).Η χαρά-απερίγραπτη...Απο τότε...δε ποιντ οφ νο ριτερν δεν χωρούσε πλέον αμφιβολίες.Είχε έρθει και τίποτα δεν θα το άλλαζε αυτό.

Κάπως έτσι ξεκίνησα και 'γω.Με τα απο κείνη την ημέρα,έπαιζα σχεδόν τα πάντα,απο Age Of Empires 2 μέχρι και Commandos 2(!).Fast forward στο σήμερα:Ήρθε το ιντερνετ,καινούργιο λειτουργικό,νέα PC με αναβαμισμένες ικανότητες,μερικοί δεκάδες τίτλοι(που μέχρι σήμερα αυξάνονται),ένα Xbox(το οποίο προσπέρασα σφυρίζοντας αδιάφορα),κλασσικά για κάθε αγόρι της γενιάς του '90:gameboy και κάψιμο με Pokemon κατω απ'τα θρανία εν'ώρα μαθήματος(αφού γευματίσουμε πρώτα κάτω απ'τη μύτη της δασκάλας!).

To gaming έχει γίνει πλέον δευτερη φύση.Δεν θα μπορούσα ποτέ ουτε να τολμήσω να σκεφτώ την ζωή μου χωρίς αυτό.Πείτε με καμένο,πείτε με geek,αλλά έτσι αποφάσισα να μεγαλώσω.Και δεν μετανιώνω...

Μου αρέσουν:FPS,action τίτλοι γενικότερα(σενάριο και κινηματογραφική πλοκή επιθημητά,αν όχι και πάντα απαραίτητα).RPGs ναι,αλλά μόνο εν μέσω καλοκαιριού(όπου βαριέμαι εύκολα)και ΜΟΝΟ οταν κρίνω ότι είμαι αρκετά έξυπνος,έτσι ώστε να σκοτώσω όσα περισσότερα εγκεφαλικά κύτταρα γίνεται!Ενίοτε παίζω και κανα racing,αλλά μόνο του τύπου NFS(Most Wanted και Carbon,FTW!)και Split/Second.

Δεν μου αρέσουν:Τα MMOs(με τίποτα),τα sims,ειδικά τα The Sims,εκτός και αν θέλεις να κάνεις εντύπωση στην γκόμενα(θα δούμε κατα πόσο γίνεται αυτό σε άλλο post...)και τα fighting games(εξαιρούνται τα Devil may Cry).

Περίπλοκη υπόθεση:Τα strategies...υπάρχουν τίτλοι όπου δεν μπορω να νικήσω με τίποτα,δηλαδή σχεδόν όλοι τους,εκτός απο τα Total war games...δεν ξέρω,ίσως το δύσκολο με βοηθά να γίνομαι καλύτερος...ποιός ξέρει;